Historia cementu portlandzkiego.

Wynalezienie cementu portlandzkiego przypisywane jest Anglikowi Josephowi Aspdinowi, który w 1824 uzyskał patent na jego wyrób. Nazwa pochodzi od koloru otrzymanego cementu, który przypominał wynalazcy kolor wapienia portlandzkiego – wówczas jednego z najlepszych i najdroższych materiałów budowlanych w Wielkiej Brytanii, choć obecnie cement portlandzki występuje w różnych odcieniach, od ciemnoszarego po biały (ta ostatnia odmiana pozbawiona jest związków żelaza).

Cement, używany do produkcji betonu, pozwolił na budowę imponujących brył z czasów rewolucji przemysłowej, mostów, wiaduktów i fabryk. Produkcje tego materiału uruchomiono najpierw w Wielkiej Brytanii, później Niemczech i Francji, do końca XIX wieku był już uzywany powszechnie.

Cement portlandzki proszek

Cement portlandzki - skład

Otrzymuje się go z połączenia zmielonego klinkieru cementowego z gipsem. Klinkier cementowy otrzymuje się przez wypalenie w temperaturze 1450 °C mieszaniny zmielonych surowców zawierających wapień i glinokrzemiany. W skład chemiczny klinkieru wchodzą: alit, krzemian trójwapniowy (50–65% masy klinkieru), belit, krzemian dwuwapniowy (ok. 20% masy klinkieru, brownmilleryt, związek tlenku wapnia, tlenku glinu i tlenku żelaza (III) (ok. 10% masy klinkieru), glinian trójwapniowy (ok. 10% masy klinkieru) oraz inne związki glinu, wapnia i magnezu.

Do klinkieru produkowanego z powyższej mieszanki dodaje się gips lub mieszankę gipsu i anhydrytu, regulatora czasu wiązania oraz do 5% innych składników (wapień, żużel, pucolan). Następnym krokiem jest zmielenie całości w specjalnym młynie cementu. Jako pył, cement portlandzki wymaga ostrożności. Jest żrący i może wywoływać oparzenia, a wdychanie drobnych cząstek może powodować groźne choroby płuc (łącznie z rakiem) - w przeszłości bardzo często spotykane u pracowników cementowni.

Rodzaje Portlandzkiego:

• zwykły (ciekawostka: jego wytrzymałość po 7 dniach odpowiada wytrzymałości osiąganej przez cement portlandzki szczególnie szybkotwardniejący po 24 godzinach)
• szybkotwardniejący
• bardzo szybkotwardniejący
• o ultrawysokiej wytrzymałości wczesnej
• siarczanoodporny
• portlandzki biały
• portlandzki pucolanowy

Warto wiedzieć, że znakowanie cementu związane jest z jego składem. Jeżeli cement zawiera dodatki w postaci żużli czy popiołów to określa się go mianem wieloskładnikowego i oznacza symbolem CEM II.

Oprócz cementów portlandzkich żużlowych czy popiołowych wymienia się również cementy krzemionkowe. Ich przeciwieństwem pozbawionym dodatków jest oczywiście cement typu CEM I.

Porównanie właściwości cementów z grupy CEM I i CEM II

Przykładowy cement dostępny w naszej ofercie.

Oznakowanie cementu:

Produkowane cementy różnią się między sobą wytrzymałością mechaniczną oraz tempem jej przyrastania.

Na tej podstawie wyróżnia się trzy klasy wytrzymałościowe cementu portlandzkiego:

• 32,5 (wytrzymałość próbek po 28 dniach: 32,5–52,5 MPa)
• 42,5 (wytrzymałość próbek po 28 dniach: 42,5–62,5 MPa)
• 52,5 (wytrzymałość próbek po 28 dniach: >52,5 MPa)

Liczba określająca klasę cementu informuje o minimalnej wytrzymałości normowej zaprawy na ściskanie, wyrażonej w MPa po 28 dniach twardnienia. Ze względu na tempo przyrastania wytrzymałości cementy dzieli się następująco:

• z normalną wytrzymałością wczesną – oznaczenie N
• z wysoką wytrzymałością wczesną – oznaczenie R

Zastosowanie:

Cement portlandzki:

• CEM I 42.5R - nawierzchnie dróg, placów, prefabrykaty betonowe
• CEM I 52.5R - beton towarowy, prefabrykaty wielko- i drobnowymiarowe, konstrukcje sprężone, specjalne zaprawy murarskie
• biały czysty - mieszanki do betonu architektonicznego, prefabrykaty
• popiołowy  CEM II/B-V 32,5R - jastrychy, posadzki, chudy beton, prefabrykaty drobnowymiarowe
• żużlowy  CEM II/B-S 42.5R - stabilizacja gruntu, fundamenty, zaprawy
• wieloskładnikowy  CEM II/B-M (V-LL) 32.5R - beton zwykły lub cementowy, zaprawy, prefabrykaty